Τα αγριεμένα νιάτα του τον κάναν αρχηγό
και τον εχθρό του έκανε να φεύγει σαν λαγό
Ολόχρυσα παλάτια του χάρισαν θνητοί
και μια γλυκιά πριγκίπισσα για να την παντρευτεί.

Κάποια μέρα που ‘βρέχε, έβρεχε πολύ
γύρισε το βλέμμα του προς την ανατολή
είδε ένα γέροντα να ‘ρχεταί σκυφτός,
φωτιά βγάζαν τα μάτια του και δείχνει κυνικός

Πρόσεχε του λέει, το λογικό μην χάσεις
για το χρυσάφι που θαρρείς στα χέρια πως θα πιάσεις
κόπο και αξία για να το αποκτήσεις
θέλει και σοφό σκοπό μαζί να τραγουδήσεις

Ποιός είσαι και τί θέλεις, ο πρίγκιπας ρωτά
τα πλούτη όλα έχω, τί να τα κάνω αυτά
Οι φόβοι σου είμαι, λέει του γέροντα η φωνή
και θα σε καταριέμαι γι ‘ατέλειωτη ζωή.

Από τότε ο πρίγκιπας δεν γέλασε ξανά
και τα παιδιά που άγγιζε πεθαίναν νεογνά
και γέρασε μονάχος του στο σάπιο το παλάτι
αφού η μοίρα του ‘κλέψε της ζωής τ ‘αλάτι.